سوره اِسراء

«سوره اسراء» هفدهمین سوره از قرآن کریم است و دارای ۱۱۱ آیه می باشد.

نزول سوره

این سوره به اتفاق مکى است و در نقل‌هاى مختلف تا ۲۱ آیه آن را به سبب وجود حکم شرعى یا شأن نزولى که در ذیل آن گزارش شده، از آیات مدنى برشمرده‌اند. محققان وجود احکام شرعى در سوره‌هاى مکى، نظیر سوره اعراف و سوره انعام و ضعف روایات شأن نزولى و سیاق آیات را دلیل بر سستى این استثنا دانسته‌اند.

وجود شباهت‌هایى در آیات این سوره با سوره‌هاى مدنى، سبب شده که برخى این سوره را در ردیف سوره‌هاى مکى شبیه به مدنى قرار دهند.

سوره اسراء بنا به مشهورترین روایت، پنجاهمین سوره‌اى است که در سال یازدهم بعثت پس از سوره قصص و پیش ‌از سوره یونس نازل شده است. این سوره در ترتیب مصحف، هفدهمین سوره و در ترتیب نزول، پنجاهمین سوره قرآن کریم می باشد.

وجه تسمیه سوره

نامگذارى این سوره به «إسراء» به سبب اولین آیه آن است که به رخداد إسراء و معراج پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله اشاره دارد و چون بخش قابل توجهى از این سوره در آغاز و پایان، به داستان بنى‌اسرائیل پرداخته است، به سوره «بنى ‌اسرائیل» نیز شهرت یافته و در روایات به این نام خوانده شده است. اطلاق نام «سبحان» بر این سوره نیز به سبب کلمه آغازین آن است. در روایتى از امیرمؤمنان امام ‌على علیه‌السلام نیز از این سوره به سوره «سبحان» یاد شده است.

تعداد آیات

این سوره ۱۱۱ آیه دارد. برخى با ادغام آیات ۱۰۷‌ـ‌۱۰۸، شمار آیاتش را ۱۱۰ دانسته‌اند. شمار کلمات این سوره را ۱۵۵۸ و شمار حروفش را ۶۴۶۰ حرف دانسته‌اند.

در تقسیم‌بندی سوره‌ها

سوره اسراء در تقسیم‌بندى سوره‌‌های قرآن در گروه سوره‌هاى مئین (سوره‌هایى که حدود ۱۰۰ آیه دارد) و مسبّحات (۷ سوره‌اى که با تسبیح آغاز شده) قرار ‌دارد. فواصل آیاتش به جز اولین آیه، الف و از آهنگ یکسانى برخوردار است.

ارتباط با سوره نحل

جمعى از مفسران درباره پیوند این سوره با سوره نحل که قبل از آن قرار دارد، گفته‌اند: چون خداوند در آیات پایانى سوره نحل به پیامبرش فرمان داد تا در برابر اذیت و آزار و نسبت‌هاى نارواى مشرکان به وى بردبارى کند، این سوره را با یادآورى ماجراى معراج آن حضرت که نشانه‌اى از تعظیم و تکریم او از جانب خداست آغاز کرد تا آرامش بخش دردها و رنج‌هایش باشد.

محتواى سوره

در این سوره بارها تسبیح، حمد و شکر خداوند تکرار شده است. محور اصلى بحث در این سوره شخص پیامبر صلى الله علیه و آله و موضع‌گیرى مشرکان در برابر وى و قرآن است؛ همچنین بحث درباره قرآن، رسالت و رسولان، به ویژه امتیازى که در رسالت پیامبر صلى الله علیه و آله وجود داشت و معجزه آن حضرت مانند سایر پیامبران علیهم‌السلام مادى محض نبود و هلاکت جمعى مکذبان را در پى نداشت.

این سوره در نخستین آیه به ماجراى معراج پیامبر صلى الله علیه و آله اشاره دارد. سپس در آیات ۲‌ـ‌۸ درباره نبوت حضرت موسى علیه‌السلام و دعوت بنى‌اسرائیل به توحید و عوامل انحطاط و پیشرفت آنان سخن مى‌گوید و فساد و استکبار را سبب ذلت آنان معرفى مى‌کند و در آیات ۹‌ـ‌۲۱ ضمن بر شمردن برخى آیات الهى به هدایتگرى قرآن و حسابرسى از اعمال نیک و بد انسان در قیامت و آزادى وى در گزینش راه خیر و شر و بازگشت نتایج اعمال انسان به خود او تصریح مى‌کند.

در آیات ۲۲‌ـ‌۳۹ مردم را به توحید، نیکى به پدر و مادر و فروتنى در برابر آنان صله رحم، کمک به تهیدستان و بینوایان و درماندگان، میانه‌روى در انفاق، وفاى به عهد دعوت مى‌کند و از تبذیر و اسراف، کشتن فرزند به سبب فقر، آدم کشى، زنا، کم‌فروشى، خوردن مال یتیم، پیروى از غیر علم (گمان) و تکبر و غرور نهى مى‌کند و این احکام و آداب را از حکمت‌هایى معرفى مى‌کند که خداوند به پیامبرش وحى کرده است: «ذلِک مِمّا اَوحى اِلَیک رَبُّک مِنَ الحِکمَةِ».

در آیات ۴۰‌ـ‌۵۵ ضمن پاسخگویى به پاره‌اى از اوهام و اندیشه‌هاى خرافىِ مشرکان جاهلى، نظیر فرشتگان را دختران خدا دانستن، شریک براى خدا قرار دادن، بعید شمردن قیامت و زندگى پس از مرگ و مسحور (سحر شده) دانستن پیامبر صلى الله علیه و آله، بر این نکته تأکید مى‌کند که در قرآن همه لوازم هدایت آمده ولى عناد و لجاجت آن‌ها سبب شد تا بر نفرت و دوریشان از حق بیفزاید و خداوند به سبب لجاجت و تعصبشان در برابر آیات الهى بر دل‌هاى آنان مهرزده و بر گوش‌هایشان سنگینى قرار داده ‌است.

در آیات ۵۶‌ـ‌۶۵ ضمن اقامه دلیل بر توحید پروردگار و این که آلهه مشرکان به رساندن سود به آن‌ها و دفع زیان از آن‌ها قادر نیستند و این تنها خداست که سود و زیان در دست اوست به مشرکان هشدار مى‌دهد که سرانجامِ این جهان فنا و نابودى است و آنان باید از لجاجت در برابر حق دست بردارند زیرا معجزات و دلایل کافى بر صدق پیامبر صلى الله علیه و آله وجود دارد و معجزات پیشنهادى آنان چیزى جز بهانه‌جویى نیست و بر فرض که با آن‌ها موافقت شود، پس از مشاهده آن‌ها باز ایمان نخواهند آورد، چنان که امت‌هاى گذشته چون قوم ثمود به پیامبرانشان معجزاتى پیشنهاد دادند و با تحقق آن‌ها ایمان نیاوردند و طبق سنت الهى مستحق کیفر شدند.

در آیات ۶۶‌ـ‌۷۲ با پیگیرى مباحث پیشین در زمینه توحید و مبارزه با شرک این حقیقت را یادآور مى‌شود که انسان به هنگام برخورد با مشکلات به یاد خداوند مى‌افتد و هر چیزى جز او را از یاد مى‌برد، اما وقتى از آن‌ها رهایى یافت، از خدا اعراض کرده و او را فراموش مى‌کند. سپس به انسان هشدار مى‌دهد که از مجازات الهى در امان نباشد و در ادامه نعمت‌هاى الهى را به انسان یادآور مى‌شود که او را گرامى داشت و بر همه آفریده‌ها برترى داد و جهان هستى را در خدمت وى مسخر گردانید تا با عقل خود بیندیشد و او را بر بسیارى از آفریدگان برترى داد. پس آن‌که در این دنیا به راه راست هدایت شود، در قیامت نامه عمل او به دست راستش داده مى‌شود و کسى که گمراه شود و چشمش از دیدن حق نابینا گردد، در قیامت گمراه‌تر و نابیناتر است.

در آیات ۷۳‌ـ‌۸۲ نیرنگ مشرکان را نسبت به پیامبر صلى الله علیه و آله براى منحرف ساختن آن حضرت یادآور مى‌شود و خطاب به وى مى‌فرماید: اگر ما تو را به وسیله نیروى عصمت ثابت قدم نمى‌داشتیم، نزدیک بود به آن‌ها اندکى گرایش پیدا کنى و نیز تلاش مشرکان را براى بیرون کردن آن بزرگوار از مکه مطرح مى‌کند، آنگاه به آن حضرت فرمان مى‌دهد تا قرآن را بخواند و به اداى نماز قیام کند و پاسى از شب را به تهجد و نافله برخیزد تا به مقام ‌محمود برسد و از خدا بخواهد که راه ورود و خروج را در برابرش هموار سازد، آنگاه مى‌افزاید که ما قرآن را نازل کردیم تا براى مؤمنان شفا و رحمت باشد.

در آیات ۸۳‌ـ‌۱۰۰ به ‌بعضى دیگر از ویژگی‌هاى انسان اشاره مى‌کند و مى‌گوید: هنگامى که به انسان نعمت مى‌بخشیم، مغرور مى‌شود و به پروردگار خویش پشت مى‌کند و هنگامى که نعمتى از او گرفته مى‌شود، مأیوس مى‌شود. سپس به پرسش کافران درباره روح اشاره مى‌کند و نعمت وحى بر پیامبر صلى الله علیه و آله را یادآور مى‌گردد و خطاب به آن حضرت مى‌گوید به مشرکان بگو: اگر همه جن و انس جمع شوند تا همانند قرآن را بیاورند توان چنین کارى را ندارند، هر چند یکدیگر را در این کار یارى دهند. آیه ۸۸ این سوره از آیات تحدى است که خداوند در آن مخالفان وحیانى بودن قرآن را به آوردن همانند آن فراخوانده است. سپس برخى از کارهاى نامعقولى که مشرکان از پیامبر صلى الله علیه و آله به عنوان معجزه درخواست مى‌کردند و نیز بهانه‌جویی‌ها و فرجام شومشان را یادآورى مى‌کند و به بهانه‌گیری‌هاى کسانى که زندگى پس از مرگ را بعید مى‌شمردند با بیانى روشن پاسخ ‌مى‌دهد.

در آیات ۱۰۱‌ـ‌۱۱۱ ماجراى حضرت ‌موسى علیه‌السلام و فرعون را یادآورى مى‌کند که چگونه فرعون و همفکران وى با وجود دیدن انواع معجزات ملموس و مادى باز هم بهانه‌گیرى کردند و راه انکار حق را در پیش گرفتند و سرانجام دچار هلاکت شدند. سپس حقانیت قرآن و حکمت نزول تدریجى آن را بیان مى‌کند و به مشرکان مى‌گوید: ایمان بیاورید یا نیاورید، حقانیت قرآن چنان مبرهن و آشکار است که صاحبان علم و دانش آنگاه که آیات نورانیش برایشان تلاوت مى‌شود در برابر عظمت آن بى‌اختیار به سجده مى‌افتند. آیه ۱۰۹ این سوره از آیات ‌سجده است و مستحب است قارى هنگام تلاوت آن سجده کند.

سرانجام، سوره اسراء که با تسبیح پروردگار آغاز شده بود، با حمد و تکبیر پایان مى‌پذیرد. علامه طباطبایى این نکته را از لطایف این سوره مى‌داند. از آخرین آیه آن در روایات با عنوان «آیة العزّ» یاد شده است.

فضیلت سوره

از عایشه روایت شده است که پیامبر صلى الله علیه و آله هر شب سوره بنى‌اسرائیل و سوره زمر را تلاوت مى‌کرد. از امام صادق علیه‌السلام نقل شده است: هر کس سوره بنى‌اسرائیل را در شب‌هاى جمعه بخواند، از دنیا نمى‌رود تا این که قائم آل‌محمد علیه‌السلام را درک کند و از یارانش خواهد بود.

شیخ طوسى تلاوت آن را در شب‌هاى جمعه مستحب مى‌داند. فیروزآبادى نیز از آن حضرت روایت کرده است که هر کس این سوره را تلاوت کند، از دنیا نمى‌رود تا این که به درجه ابدال و اولیاى خدا برسد. به نظر مى‌رسد این همان روایت پیشین است که فیروزآبادى به نحوى تفسیر کرده است که با مبانى فکریش سازگار باشد.

از امام امیرالمومنین علیه‌السلام نیز نقل است که هر کس سوره سبحان را تلاوت کند از دنیا نمى‌رود تا از میوه‌هاى بهشتى بخورد و از نهرهایش بنوشد و در برابر هر آیه‌اى که تلاوت مى‌کند نخلى در بهشت برایش مى‌کارند. بى‌تردید دستیابى به چنین ثواب‌هایى مربوط به تلاوتى است که با اخلاص، تدبر و عمل همراه باشد.

پانویس

منابع

• سید عبدالرسول حسینى زاده، دائرة المعارف قرآن کریم، جلد ۳، صفحه ۱۹۶-۲۰۰.
• ترتیب نزول سوره ها، در همین دانشنامه.

پیوست

سوره اسراء/متن و ترجمه